Byłam wyczerpana, zmęczona, pogrążona w czarnych myślach. I tak już od kilku dni. Jadłam śniadanie. Bez apetytu. Obok mnie spoczywało Narzędzie. Nade mną  unosiło się Monstrum.

Narzędzie było niewydolne, nieadekwatne, nieprzystające,  niewystarczające. Monstrum wiedziało czego chce. Działało zgodnie z zaprogramowanym kodem, podstawowym komputerowym językiem, którego Narzędzie, co tu dużo, mówić, z natury swojej brutalnie i prymitywnie działające, nie rozumiało.  A ja wiedziałam: Monstrum chciało nami zawładnąć. Właściwie już nami po części zawładnęło. Wiedziałam że muszę coś zrobić. Działać. Chronić moją rodzinę! 

Uważam, że powinna być symbolem Warszawy. Na równi z Syrenką.

Bo przecież bez niej dzieci nie mogłyby pójść do szkoły, a dorośli do pracy! Chwytamy ją bez zastanowienia, albo po większych rozważaniach, ale wchodzi w skład naszego podstawowego pożywienia, jak chleb. Do tego jest nęcąca, pachnąca. Wszechobecna w piekarniach i wielkich marketach. Podłużna, okrągła, płaska, skręcona w elegancką kokardkę, zapleciona w warkoczyk, kusi różnymi postaciami. Może też być pozornie prostą bułą, bez większego wyrazu, ale o cudownym smaku lekkiej brioszki.