Zardzewiała Zielona Brama nie obiecywała zbyt wiele, za to nazwa,  wypisana kredą na rozstawionej przed nią czarnej tablicy, brzmiała kwieciście: Floresta do Alcaide. Na mniejszej, trochę zamazanej, zawieszonej na oblazłej z żółtej farby ścianie, menu do dias.  Bardzo krótkie i zwięzłe: żeberka i dorada. Najwyraźniej te tablice zabierano po godzinach i wystawiano znowu następnego dnia. Jadłodajnia, czynna w niedzielę. Świetnie! Weszliśmy chętnie, nie tylko dlatego że byliśmy głodni. Coś w tej bramie kusiło przaśną zwykłością.  Bar, dobrze zaopatrzony, z błyszczącą ladą, zupełnie niepasujące do reszty do wnętrza. Stoliki zajęte, gwarno. Całe rodziny, trzy pokolenia, albo pary. Kilkoro przyjezdnych, nietutejszych, takich jak my, którzy chcieli się oderwać od tego, co oferuje się przy głównych ulicach miasta, ze sklepami wykazującymi, przyznaję, wielki kunszt marketingu portugalskich sardynek, albo smażonych pulpetów z dorsza, serwowanych na patyku. Od restauracji, przed którymi stoją naganiacze i gdzie nie zawsze je się adekwatnie do tego co się w nich wydaje. Od podretuszowanego kiczu, od pozoru, od atrapy.

Weszłam tu z powodu drzewka. Widać było, że za chwilę zacznie kwitnąć, ale już wydawało ten omdlewający, słodki, wciągający w ciepłą, południową bajkę, zapach. “To są gorzkie pomarańcze”, powiedział nasz znajomy, “kwitną kilka razy w roku”.Wiele z tych drzew nosi jeszcze owoce zrodzone zimą, a jednocześnie kwiaty obiecujące następne. Gorzkie pomarańcze…Tak świetnie smakują w marmoladzie, w dżemie. Zwłaszcza z dodatkiem imbiru.