Gęsta cisza. Przynajmniej tak by się chciało. Żeby panowała całkowita cisza. Może nie jakieś nabożne skupienie, ale odmienność, wielka odmienność od gwaru, śmiechu, wrzawy.
W tej ciszy powoli odchodzi karnawał. Wyprowadza się późnym wieczorem z Wenecji, oddala z każdą godziną, z każdym zanurzeniem wiosła. Bo rzecz jasna oddala się wodą. Inaczej w Wenecji się nie da.
Read more
Oszroniona butelka prosecco stała na palmowym liściu. Dość chybotliwie, ale nie została jeszcze otwarta, więc mój wzrok spokojnie powędrował dalej. Szklany pojemnik z różowawym musem. W każdym razie czymś gęstym. Nie sokiem.
Read more
W zasadzie karnawału przerwać nie można. Taki jest sens starego powiedzenia: Il Carnevale non puo’ essere interrotto.
Read more
Łodzie piratów z Istrii wpłynęły bezszelestnie na wody weneckiej laguny. Lekka fala pomogła im dobić do nabrzeża. Nikt ich nie zauważył. Mieszkańcy zgromadzeni byli w kościele San Pietro di Castello i zajęci coroczną uroczystością, której punkt kulminacyjny miał właśnie nastąpić: dwanaście dziewic i ich oblubieńców otrzymywało uroczyste błogosławieństwo na nową drogę życia.
Read more
W czasie karnawału Wenecja nie śpieszy się rankiem. Jest chłodno, kilka stopni Celsjusza, a wilgotność wzmaga uczucie chłodu. Więc Wenecja, ta stara, ta zasiedziała w pałacach i małych mieszkankach zawieszonych nad kanałami, wzrusza ramionami, kiedy przychodzi czas karnawału. Ta Wenecja wstanie później, no z pewnością nie wylegnie na ulice wokół placu św. Marka o świcie!
Read more
Prawo maski…
Tiramisu stanęło między mną a Sandrą. Dosłownie – w szklanej formie. I w przenośni, dlatego, że zawadzało o jej pojęcie włoskości.
– To jest deser włoski, nie wenecki!
Read more
Prawo maski…
Kochał zabawę, lekceważył złorzeczenia, zawsze gotowy żartować, bawić się, czasem przekraczając dozwolone granice. Uzbrojony w procę i własną, lekką „amunicję”, niekiedy prawie łobuzerski, prowokacyjny. Lubił działać sam, ale nie gardził towarzystwem sobie podobnych. Nieakceptowany przez wielu, nie przejmował się tym wcale.
Nikt nie znał jego twarzy, bo ukrywał ją pod białą karnawałową maską…
Read more
Prawo maski…
W tej masce nie ma przenośni. W swojej istocie jest dosłownością. Tak ubierali się weneccy medycy w czasach wielkiej zarazy dżumy w XVI wieku.
Medico della peste, czyli Doktor Zaraza
Read more
Prawo maski…
„Jej twarz pokrywała czarna moretta, która kontrastowała z bielą ciała, czyniąc ją jeszcze bardziej widoczną”.
Tak pisał Giovanni Grevembroch, Zawdzięczamy mu akwarele przedstawiające osiemnastowieczne stroje weneckie i opisy do nich.
Moretta, uwodzicielska sprzeczność
Moim zdaniem jedna z najbardziej fascynujących i tajemniczych kobiecych masek dawnego weneckiego karnawału.
Read more
Prawo maski…
Maska – maschera to twarz ubrana. Ale maska oznaczać też może cały strój. Przebranie, które nie zawsze dokładnie określa płeć. Czy stąd stare pozdrowienie, używane w karnawałowej Wenecji do dziś:
– Buongiorno, Siora Maschera!
Powitanie „pani maski” za którą kryje się ktoś. Nie wiadomo kto. Kobieta, mężczyzna, młoda dziewczyna, chłopak? Może starszy pan, który ma ochotę poobserwować innych, a może szuka przygody, niekoniecznie seksualnej, może chce kogoś poznać. Kogoś tajemniczego, kto uchyli w końcu maski albo nie i pozostanie na zawsze zagadką. Może obie lub oboje będą udawać innych…
Czas masek – maschere – przebrań, to czas wielkiego przekraczania „moralnych” granic, przekraczania barier, tabu.
Read more