W czwartek, 19 września, mój duży pokój przemienił się znowu w poetycki salon, w “Salon przy rowerze”. Rower co prawda został wyprowadzony, żeby pomieścić wszystkich, których zaprosiłam na ten wieczór z wierszami, ale nazwa przylgnęła już wcześniej i zmieniać jej nie zamierzam.
Postanowiłam w moim saloniku poetyckim zaprezentować miłym gościom cztery czterowiersze, zwane też kwartynami, z przygotowywanego tomiku poezji, który nosić będzie tytuł jednego z nich:
Read moreMój pokój przygotowuje się na przyjęcie przyjaciółek i znajomych. Pokój przy rowerze, bo tam sobie mieszka mój czarny rower, którego nie mam gdzie indziej postawić. Ciekawe jak mu się będą podobały czterowiersze. Mają z nim związek, bo często zalęgają się w mojej głowie, kiedy wyruszam na nim na krótkie wycieczki.
Obecna, chociaż nie najważniejsza tym razem, będzie też “czwarta koncha”. Ponieważ jest z tego cieplutkiego w brzegu Atlantyku, trochę jej zimno ostatnio w moim żoliborskim mieszkaniu….
Dwa płatki białej róży
pieszczą się w cieple złota: unisono, zawsze razem
dwa zwiędłe płatki róży
wirują w chłodzie bieli: już na zawsze osobno
Po gładkiej tafli srebrnej patery płyną nieme znaki zapytania
Przyprószone bielą cukru pudru skrzydła unoszą się w niemym przerażeniu:
Usiłują strzec tajemnicy muślinowego kremu swojego wnętrza
A przecież wiedzą, że są przegrane wobec ludzkiego pożądania…
niespełnienie układa się cicho na brzegu oceanu
czai się, wyczekuje w niemocy
może przy pełni Księżyca potęga przypływu
pchnie je w jakieś nieświadome sprawionego szczęścia ramiona.